To, że kogoś potrzebujemy, zaczyna nas niszczyć.
— Tess Gerritsen
Nie spędziłam nocy w swojej sypialni. Nie chciałam spać w pobliżu Justina, nie teraz, nie kiedy po prostu się go bałam i nie znałam jego intencji. Co w niego wstąpiło? - pytałam się w myślach.
Kiedy tylko zdołałam się uspokoić i zmyłam makijaż, przygotowałam sobie miejsce na kanapie, co i tak było zbędne, bo przez większość nocy nie spałam próbując jakoś przetrawić sytuację, która między nami zaistniała.
Dlaczego tak bardzo się zdenerwował? Przecież nie zrobiłam nic złego. A on naskoczył na mnie jakbym popełniła jakąś zbrodnię. Do tego zrobił mi siniaki, które przez jakiś czas będą mi przypominać o jego temperamencie.
Wiedziałam, że Justin jest wybuchowy, a szczególnie pod wpływem alkoholu, ale jego zachowanie strasznie mnie zdziwiło i przestraszyło. Żałowałam, że dałam mi się namówić na tę imprezę i picie – wiedziałam, że będą z tego kłopoty, zbyt długo było dobrze.
Nawet nie chciałam myśleć o burzy, która zapewne rozpęta, jeśli jeszcze się nie rozpętała, w mediach. Nie dość, że Justin był ze mną na imprezie, to jeszcze pobił dziennikarza. Dodajmy do tego, że ledwo trzymał się na nogach z powodu upojenia alkoholowego.
Myślenie o tym sprawiało, że czułam się jeszcze gorzej niż wcześniej. Chociaż Justin mnie zranił, nadal chciałam dla niego jak najlepiej i martwiłam się o jego reputację, która kolejny raz została narażona na szwank i w tym przypadku ja też miałam w tym swój udział. Jakby nie było, ten paparazzi sprowokował Justina komentarzem o mnie.
Potarłam zmęczone oczy kiedy szukałam wygodniejszej pozycji na kanapie, aby wreszcie móc zasnąć. Moje życie było takie proste kiedy nie znałam Justina…
***
Obudziły mnie promienie słoneczne wpadające do salonu przez okno. Zamrugałam powiekami próbując zlokalizować gdzie jestem, kiedy wspomnienia z wczoraj zalały mój umysł. Westchnęłam ciężko zastanawiając się czy Justin już wstał i czy cokolwiek pamięta. Byłam niesamowicie zmęczona i zdołowana, ale wiedziałam, że od leżenia na kanapie moje życie się nie zmieni.
Podniosłam się z mojego posłania i udałam się do kuchni. Kątem oka zajrzałam do sypialni, do której drzwi były uchylone. Justina nie było w łóżku, a jedynymi śladami jego obecności było niepościelone łóżko.
Z jednej strony odetchnęłam z ulgą, że nie będę musiała się z nim mierzyć bez żadnego przygotowania, ale z drugiej było mi przykro, że chłopak nie czuł się na tyle winny, by zostać i mnie przeprosić. Westchnęłam zrezygnowana i skierowałam się do kuchni. Może kawa postawi mnie na nogi i wreszcie zacznę normalnie funkcjonować?
***
Bałam się włączyć komputer i wejść na jakąś plotkarską stronkę. A co jeśli Justin będzie o coś oskarżony? Paparazzi to podstępne żmije, zrobią wszystko żeby go pogrążyć. Cholera, przecież to nie był jego pierwszy wyskok. A jeśli trafi do więzienia? Przecież dobrze wiem, że to po części moja wina. Gdyby mnie tam nie było Justin by się tak nie zdenerwował. Cała ta sytuacja to moja, cholerna wina. To ja miałam być za niego odpowiedzialna.
Potrząsnęłam głową z irytacją. Dlaczego obwiniam o wszystko siebie, do cholery?! Ten facet zupełnie zawrócił mi w głowie, skoro zamiast być zła na niego za głupoty które zrobił, gniew kieruje w swoją stronę.
Przeczesałam dłonią włosy, starając się opanować chwilowe zachwianie emocjonalne. Nikt nie jest bez winy ani ja, ani paparazzi, który go sprowokował, ani on. Tyle lat spędził na świeczniku, w centrum uwagi, a dał tak łatwo się podejść. Alkohol robi swoje. I brak ochroniarzy także. Nigdy więcej nie pokażę się na żadnej imprezie z Justinem bez obstawy. Oczywiście jeśli takowa się odbędzie...
Nie wiem co się teraz z nami stanie. Nie mogę ignorować jego napadów złości, bo to może skończyć się gorzej niż kilkoma siniakami. Ale tęsknie za nim. Wpadłam po uszy, bo nie mogę wytrzymać bez żadnego kontaktu z nim.
W końcu odważyłam się sprawdzić jakiś serwis plotkarski. Z laptopem na kolanach wygodnie umościłam się na kanapie i wpisałam adres jednego z najbardziej znanych portali. Natychmiast powitał mnie jakże uroczy tytuł informacji dnia "Bieber znów atakuje fotografa!". Mimo przygotowania na tę rewelację poczułam ucisk w żołądku. Bałam się treści tego artykułu.
"Weź się w garść!" - rozkazałam sobie i kliknęłam na pogrubiony nagłówek.
Fotorelacja zawierała kilka zdjęć na których widać jak Justin okłada paparazzi oraz ujęcie na którym zgarniam go do taksówki.
Na żadnym nie widać mojej twarzy, ale moja obecność nie została pominięta. W artykule jest wzmianka o mnie, a raczej o "nowej przyjaciółce nerwowego gwiazdora, którą portal postara się jak najszybciej zidentyfikować". Oczywiście nie zapomnieli też wspomnieć o tym, że Justin nie był do końca trzeźwy i że to nie pierwszy jego, tego typu wyskok. O tym czy fotograf ma zamiar wnieść pozew nie napisali.
Zamknęłam laptopa nie patrząc na komentarze. Wolałam się jeszcze bardziej nie dołować.
Położyłam głowę na oparciu kanapy i przeczesałam ręką włosy, czując jak od nadmiaru myśli i emocji zaczyna boleć mnie głowa. Cholerny Justin!
***
Oczywiście nie mogłam spędzić całego dnia na rozpaczaniu nad moim nędznym losem. Musiałam zacząć się uczyć, bo wielkimi krokami zbliżały się egzaminy, które musiałam zaliczyć za pierwszym podejściem.
Siedziałam z nosem w książce kiedy zadzwonił dzwonek. "Justin" to była moja pierwsza myśl. Wstałam z kanapy i udałam się do przedpokoju.
Nie patrząc w domofon otworzyłam drzwi wejściowe, a następnie te od mojego mieszkania. Było to trochę nieodpowiedzialne z mojej strony, bo co jeśli to jakiś morderca? No cóż, wiedziałam, że morderca raczej by nie dzwonił, poza tym to musiał być Justin, bo kto inny miałby mnie odwiedzić?
Oczywiście nie pomyliłam się. Kilka minut później, w drzwiach mojego salonu pojawił się ON. Wyglądał mizernie, chyba kac mu nie służył. Zaczerwienione oczy, roztrzepana fryzura i wymięte ubranie. Do tego mina męczennika.
"Dobrze mu tak"- pomyślałam i wróciłam wzrokiem do książki nie mówiąc ani słowa. Nie zamierzałam mu niczego ułatwiać. Jasne, nie byłam na niego jakoś strasznie zła, tylko raczej zraniona, bo to co zrobił było głupie i niepotrzebne. Byłam do tego trochę zawiedziona, bo nie miał ze sobą kwiatów, a ja przecież tak lubię kwiaty... Cholera, od kiedy jestem taka małostkowa?
Chłopak zrobił kilka kroków w moją stronę i zajął miejsce w fotelu naprzeciw mnie.
-Hej - szepnął zachrypniętym głosem, a ja zerknęłam na niego bez słowa.
Między nami zapadła cisza. Chyba zrozumiał, że nie pójdzie mu tak łatwo, bo ciężko westchnął i poprawił się na miejscu.
- Wiem, że jesteś zła - powiedział cicho na co prychnęłam. Normalnie wróżbita Maciej! - Nie powinienem był tego robić i zrozumiem jeśli nie będziesz chciała ze mną gadać, ale byłem taki wkurwiony! - Wstał z miejsca i podszedł do mnie. - Popatrz na mnie - zarządził, a ja z westchnieniem podniosłam na niego wzrok.
Klęcząc przede mną na dywanie, złapał za mój podbródek, abym nie mogła przestać na niego patrzeć.
- Jest mi naprawdę przykro i gdybym mógł cofnąć czas na pewno nie wyżywałbym się na tobie - oznajmił patrząc mi prosto w oczy.
Wiedziałam, że nie kłamie, ale nie mogłam mu się poddać tak łatwo. Jego ego wzrosłoby jeszcze bardziej i miałby nade mną jeszcze większą kontrolę. A już i tak miał mnie ciasno owiniętą wokół jego małego palca. (Czemu pomyślałam o jego penisie?)
- Niestety nie posiadasz takiej magicznej mocy - odpowiedziałam i odsunęłam się od niego. Staraj się kochanie.
Przewrócił oczami i zajął miejsce obok mnie.
- Kurwa, Claire... - zaczął i zacisnął dłonie w pięści. Przez chwilę panowała między nami cisza, a z twarzy Justina można było wyczytać, że mocno się nad czymś zastanawia. Wow myśli. Cóż za niespodzianka - moja wredna strona charakteru dała o sobie znać. Uciszyłam ją, bo wolałam nie rozdmuchiwać naszej kłótni jeszcze bardziej...
W końcu kiedy zaczęłam zastanawiać się czy może nie powinnam dźgnąć go palcem i przywrócić do świata żywych, chłopak wreszcie drgnął i zwrócił w moją stronę z determinacją na twarzy. Okej, to było dziwne. Nigdy nie spotkałam się z nikim, kto miałby takie stany zawieszenia.
Justin wziął głęboki oddech, jakby przygotowywał się na jakąś trudną rozmowę. O cholera, ale chyba mi się teraz nie oświadczy? Nie jestem jeszcze na to gotowa!
I kiedy już miałam powiedzieć, chłopie, to nie najlepszy moment na małżeństwo, ja muszę studia skończyć, Justin zaczął mówić.
-Jestem kutasem, wiem. Przestraszyłem cię i jest mi cholernie głupio. Może trudno mnie zrozumieć, ale jestem cholernie zmęczony i czasem robię rzeczy, których nie chcę. Do tego nieustannie tracę kontrolę - westchnął i pokręcił głową. Przygryzłam wargę, czując, że wymiękam. Nie mogłam być zła kiedy mówił do mnie z miną smutnego szczeniaka.
Złapałam go za rękę, w geście pocieszenia. Chłopak mocno ją uścisnął i przyłożył do ust, składając na niej delikatny pocałunek, który rozłożył mnie na łopatki. Następnie posłał mi smutny uśmiech, który sprawił, że miałam ochotę go przytulić. Byłam stracona!
-Wiem, ze cały czas wszystko pieprze - zaczął znów i popatrzył mi prosto w oczy - ale nie chce stracić jedynej dobrej rzeczy która pojawiła się ostatnio w moim życiu - wyszeptał, a ja poczułam jak moje serce topnieje.
-Jak ty to robisz? - zapytałam cicho, poprawiając zabłąkany kosmyk włosów.
-Co robię? - Popatrzył na mnie z dezorientacją na twarzy.
Westchnęłam ciężko i poprawiłam się na miejscu. - Sprawiasz, że chcę ci wybaczyć - odpowiedziałam patrząc na niego ze smutkiem.
-To dobrze - stwierdził z wyrazem niezrozumienia na twarzy.
Pokręciłam głową. - Nie dla mnie - oznajmiłam. - To co zdarzyło się wczoraj nigdy nie powinno mieć miejsca. Bałam się ciebie Justin! Nie wiedziałam do czego będziesz zdolny - wyznałam, czując łzy pod powiekami. Zamknęłam oczy i odgoniłam od siebie uczucie słabości - Dzisiaj przychodzisz, mówisz mi kilka słodkich słów, a ja jestem gotowa ci wybaczyć.
-Cieszę się - powiedział cicho, ale przerwałam mu.
- A nie powinieneś - oznajmiłam. - Ta sytuacja nie jest dobra dla żadnego z nas. To szalone! I niedorzeczne!
Wstałam z miejsca i zaczęłam chodzić w kółko, aby się trochę uspokoić. Justin przez chwilę mnie obserwował, ale w końcu podszedł do mnie i złapał za ramiona, uniemożliwiając dalszą wędrówkę. A potem powiedział słowa, które na zawsze zmieniły naszą relację.
-Claire, jesteś jedna z najważniejszych osób w moim życiu i wiem ze spieprzyłem i pewnie zrobię to ponownie, ale zależy mi. Naprawdę. Nie rezygnuj ze mnie, z nas. Jestem egoistą tak, ale nie chcę cię stracić! - Chłopak wziął głęboki oddech, a ja patrzyłam na niego jak zaczarowana. - Wiem, że jeśli będziemy razem twoje życie się zmieni. Media są bezlitosne, a ja nie mam zamiaru cię ukrywać. Chcę pokazać światu jaka jesteś wspaniała i jak bardzo zależy mi aby to wszystko wyszło - wyznał.
Nie czekając na nic więcej złączyłam nasze usta w pocałunku, który miał przekazać wszystkie nasze uczucia. Co mogłam zrobić więcej? Przecież miłość wybaczy wszystko.
_________________________________________________________________________
Jestem wreszcie. Możecie mnie pobić, bo przychodzę do was po tak długiej przerwie z tak chujowym rozdziałem, ale na nic więcej mnie po prostu nie stać. Po drodze zgubiłam gdzieś cały sens tej historii i teraz jakoś muszę ją skończyć. Bo nie chce zostawiać was praktycznie na samym końcu. Dokończę co zaczęłam, a później zobaczymy... Dobra, nieważne.
Właśnie minął mi pierwszy tydzień ferii i mam trochę czasu, więc jeśli chcecie następny rozdział np w następną sobotę/niedzielę to piszcie :)
Nie rozpisuje się.
Nara, szpara i wgl.
JUSTIN TAKI SŁODKI U ELLEN <333
TO MNIE ROZWALIŁO XDDDD
